Remus uwierzył mężczyźnie, nie zamierzał się dopytywać o umiejętności leśnego maga oraz nie zamierzał również kraść. Gdy wszedł do chaty i usłyszał pytanie druida rzekł;
-Tak, zabijam bandytów, w zamian dostaję jedzenie i złoto. Kiedyś zaś niosłem pomoc za darmo, ale wtedy musiałem udać się na wygnanie z tym oto mieczem.
Tu wyjął z pochwy miecz, krótki, zwykły miecz, który już nie lśnił jak kiedyś, a widoczne było to, że często się go używało.
-Zabiłem między innymi Irgetha "Żółty Nos", Btrotha Thoga, Yulona "Dziwnego" Heritha i Afrena Drina. Walczyłem też ze sławnymi bandytami, z którymi przegrałem, z człowiekiem o przydomku "Szary Płaszcz".
Mruknął zmęczony Remus, po czym zapytał.
-Mógłbym coś zjeść, a potem się zdrzemnąć?

"Zdziałać więcej", tak druid miał wilki i na pewno znał magiczne sztuczki, które sprytnie mogły oszukać wrogów. Remus nie zastanawiał się nad podjęciem decyzji tylko rzekł;
-Zgoda...ale...
Zaczął człowiek chcąc jednak wszystko z goła ustawić, nie zamierzał mieć później problemów typu "Nie dotrzymałeś umowy". Remus spojrzał spokojnie w oczy leśnego maga i po krótkiej przerwie dodał;
-Nie muszę być druidem, mogę być dalej wojownikiem o równych co ty prawach?
Chciał równouprawnienia, a że nie znał druida wolał upewnić się. Mężczyzna schował miecz do pochwy i zagarnął przy druidzie trochę jedzenia, tak by druid to wiedział, Remus nie chciał być oskarżony o złodziejstwo.
-Opowiedz mi również o tych bandytach.

Biegli szybko, a mężczyzna był dość zmęczony. Wilk nadawał dla niego zabójcze tempo, a gdy się na chwilę zatrzymali Remus był zachwycony;
-Roślina, dobrze, chodź wilku!
Człowiek ruszył wraz z wilkiem na poszukiwanie dziwnej rośliny. Miał nadzieję, że znajdzie ją szybko, bowiem podejrzewał, że ta roślina jest dość ważna, bo gdyby nie była, Remus nie widział, by sensu po co miałby ją szukać, szczególnie w takiej sytuacji. Może to ziele lecznicze? A może jakiś składnik do niebezpiecznej trucizny. Remus na pewno się kiedyś spyta druida po co było Mu to ziele, ale przy dobrej okazji.

-Tak, mam to zioło, jeśli dobrze wilk mi je wskazał. Możemy ruszać dalej?
Mówiąc to mężczyzna podał leśnemu magowi ową roślinę i westchnął. Miał nadzieję, że nie będą musieli biec długo, i że następnym razem to druid będzie latał za chwastami, które Remusowi się raczej nie przydadzą. Człowiek ten przywiązywał wagi do magii, wolał walkę w zwarciu niż opisywane w księgach bitwy telepatyczne czy rzucanie w siebie kulami ognia czy przywoływanie umarłych zza grobu co równocześnie oznaczało brak szacunku dla zmarłego, ale akurat to tego wojownika nie obchodziło. Dlaczego? Bo Remusa interesowało tylko to co żyje i się rusza, a nie to co jest martwe.

-Musimy opracować strategię, a ja już mam pewien plan. Jesteśmy w lesie, mamy ze sobą wilka, więc to może się udać. Wyjdę im na przeciw, a ty w tym czasie zaczniesz inkantacje tych magicznych sztuczek, wilk zaś okrąży ich obóz i zaatakuje od tył. Wtedy zdezorientowani będą mieli mniejsze szanse, a ja z pomocą twoją będę miał szansę przeżyć bez większego uszczerbku na zdrowiu. A więc co, ryzykujemy?
Objaśnił Remus, po czym czekał. Jeśli druid się zgodzi to na pewno Remus będzie walczył jak tylko umie, by jego plan się powiódł. Miał nadzieje, że nie zginie, ale cóż, nie miał nic do stracenia.

-Hmm...Skoro wolisz swój plan to dobra, tylko, że wilkiem nie będą się tak interesować, ponieważ wilk w lesie to normalne, ale dobra już. Do dzieła!
Mruknął, jednak nie za głośno, by tamci bandyci go nie usłyszeli i, by nie domyślili się, że za chwilę pomrą wszyscy jak ich niewinne ofiary, które jednak po tych wszystkich przeżyciach, Remusa bardzo nie obchodziły.

Remus zamierzał wykonać rozkaz druida, a nie ratować wilka, który i tak nie miał dużych szans na przeżycie i był dla takiego człowieka jak Remus normalnym zwierzęciem, które nie myślało. Mężczyzna wyjął miecz i wymijając chwasty począł wbijać swą broń w serca bandytów. Nie chcąc, by Ci długo się męczyli Remus działa w myśl zasadzie; Jeden cios, jeden martwy bandyta.
-Druidzie, uratuj wilka bowiem zdechnie bez pomocy kapłana!
Krzyknął człowiek, żal Mu jednak było trochę zwierzęcia, jak zauważył.

Remus był w szoku. Chciał już biec na zachód(wyprawa prowadziły na wschód, więc logiczne, że trzeba było wracać na zachód), gdy ochłonął.
-D-Druidzie...t-to oni zabili, wybili...całą wioskę. Oni!
Krzyknął mężczyzna. Był zrozpaczony, ale i szczęśliwy. Mógł się zemścić, ale wtedy olśniło go.
-Druidzie, masz gołębie, gołębie pocztowe? Bo widzisz, moglibyśmy odpisać na ten list...
Mruknął, gdy już się całkowicie opanował. Podał list leśnemu magowi.
-Mógłbym napisać, że zostanie wysłany zwiadowca, który sprawdzi czy jednak ten list nie jest podrobiony lub coś co pomogło, by mi dotrzeć do struktury bandytów i od środka ich pokonać., ale...czy takie gołębie potrafią odnajdywać nadawców? A może masz inne propozycje, wiec jednak, że z Tobą niestety nie pozostanę.
Zapytał. Wiedział, że gdyby się nie zemścił byłby wrakiem do końca życia. Musiał zniszczyć tą grupę, nie ważne jak długo będzie to trwało.