Miesiąc miną spokojnie, Remus podróżował po świecie aż w końcu postanowił, że pójdzie do jakiejś wioski, uzupełni zapasy i dowie się co nie co o krainie, w której mieszkał. Ruszył pośród dziczy ubrany w wiejski strój i pomyślał o bracie-mógł pójść z nim i z innymi. Las był dobrym schronieniem pośród deszczów, ale z łatwością można była tutaj zatracić siebie. Remus ruszył na przód i wtedy ujrzał dwie sylwetki...Nie wiedział czy te osobniki go zauważyły. W nadziei, że tamci go nie zauważyli spróbował schować się w gąszczu. Zamierzał śledzić obie postacie.

Człowiek zdziwił się, gdy postać nagle znikła, ale był dość sprytny, by pomyśleć, że owe istoty go zauważyły i teraz zamierzały go zwabić, a później złapać. Remus rozglądnął się dookoła. Wojownik był od teraz czujniejszy i odrobinę wolniejszy, a przy tym i cichszy(przynajmniej starał się być). Słyszał już o czarach, ale nigdy nie spotkał maga, a jedyny człowiek, który mógł umieć czarować to "Szary Płaszcz". "Będę musiał uważać bardziej, jeśli są tutaj magowie, ta kraina jest pełna niespodzianek aczkolwiek każda ma coś w zanadrzu..."Pomyślał cały czas myśląc o tym, by nie wpaść w sidła osobników. Remus jedną dłoń postawił przy mieczu.

//Dlaczego piszesz co robi moja postać? Czy nie należy to do mnie?;)Mam nadzieję, że był to ostatni raz:D//
Remus szybko ocenił sytuacje i wyjął miecz. Nie wiedział ile wilków na niego szło, ale był pewny, że nie były one pokojowo nastawione. Remus nie zamierzał szarżować. Cofnął się i czekał na atak. Przy tym przylgnął do jakiegoś drewna nie chcąc, by zaatakowano go do tył. Miał nadzieję również, że w razie bycia blisko przegranej uda mu się wskoczyć na drzewo. Czekał z niecierpliwością. "Zawsze mi mówiono żebym nie chodził do lasu, bo zjedzą mnie wilki, a ja nigdy w to nie wierzyłem, a tu teraz być może uwierzę."Pomyślał człowiek starając się policzyć warczące potwory, obawiał się, że zginie aczkolwiek miał dość duże szanse chyba, że wilki się zgrają i zaatakują idealnie. Wtedy zginie, ale jeśli nie to będzie miał znakomitą kolacje! Od ponad miesiąca nie miał w ustach mięsa, tylko suchy chleb oraz surowe zielska! Jego szare oczy zabłyszczały, był gotowy do walki. Zmienił zdanie, nie będzie na nich czekał. I ruszył zamachując się mieczem, gdy ujrzał pierwszą bestie.

//Przeczytaj wyraźnie, napisałem, że zacząłem dalej śledzić maga:)//
Remus zrozumiał swój błąd, gdy odepchnął wilka i rozglądnął się rozpaczliwie szukając schronienie na drzewie. Wiedział, że nie ma szans z dziesięcioma wilkami, ponieważ watahy działały jako jedność. Nawet trzy wilki sprawiłyby Mu dużo kłopotów, a ponad trzy razy więcej nie wróżyło dobrze. Remus spróbował przedrzeć się do drzewa, mając nadzieję, że wilki nie odetną go od ostatniej linii pomocy. Człowiek tylko pięć razy w życiu walczył z wilkami i tylko raz samotnie, wtedy pokonał dwa wilki i to z trudem. Czy wiejski poszukiwacz przygód mógł pokonać watahę?

-Co jest do cholery?!
Krzyknął zdezorientowany Remus. Człowiek rozglądał się zaniepokojony. Dobrze, że nie został na dole i nie walczył jak heroiczny bohater, bo już, by był pokarmem dla olbrzymiej, monstrualnej watahy. Remus był bez jedzenia i wiedział, że będzie zmuszony zejść kiedyś z drzewa choćby po to, by zginąć na dole zamiast tutaj, na drzewie-z głodu. Obie perspektywy nie wydawały się kuszące, ale to był przecież dziki las...Las! Remus rozglądnął się, może dałoby się skakać z drzewa na drzewo, wolał tak zaryzykować i złamać nogę niż zgnić tutaj, kilka metrów nad ziemią.

Remus nie miał innego wyboru, zszedł z drzewa i ukłonił się elegancko.
-Jam jest Remus z innej krainy, nie przyzwyczajony do olbrzymich stad wilków, pogromca bandytów z zachodu i jeden z przegranych bitwę o jedną z wiosek, w której poległo wielu ludzi. Witaj zacny człowieku, jaka twa godność?
Zapytał troszkę ciekaw. Wiedział, że jest zdany na owego muskularnego mężczyzny, miał nadzieję, że ten nie zamierzał go zabić, bo po co? Chyba, że dla rozrywki, a miał nadzieję, że to nie jest Łowca Głów czy niewolników, ale po tej krainie spodziewał się wszystkiego...
-Mam nadzieję, że dowiem się od Ciebie, zacny panie, gdzie jestem i gdzie jest jakaś wioska, w której biedny podróżnik taki jak ja mógłby uzupełnić zapasy.

-Dobrze leśny magu, ruszajmy do twego domu jednak mam pewno może niezbyt kulturalne pytanie. Masz czym poczęstować znużonego podróżnika?
Zapytał z nadzieją w głosie Remus, mając nadzieję, że druid nie zaprzeczy. Mężczyzna ruszył za druidem, gdyby ten zaczął go prowadzić do chaty.
-Druidzi...Myślałem, że nie istnieją.
Szepnął do siebie.
-Druidzie, czy to prawda, że wy, leśni magowie umiecie przemieniać się w zwierzęta i z nimi rozmawiać?
Zadał kolejne pytanie, tym razem podyktowane ciekawością człowieka. Sam nie ufał magii, ale czarodzieje byli przydatni(czytał o tym w księgach).